Jaarverslag 2009

Jaarverslag 2009.
Anderhalf jaar Mpongwe, netjes verpakt in een tachtigtal A4-tjes.
Reizend van weeskind, over school naar waterpomp.
Van het ontstaan van de stichting tot de toekomstplannen.

Nog eens langs alle projecten vliegen gaf me een gevoel van stiekeme trots …
Het gevoel waarbij je probeert ingetogen te lachen, waarbij je ogen glinsteren en wangen stiekem rood kleuren. Het gevoel dat ik had toen we in april vorig jaar de maïsmolen van Switi Village officieel mochten overhandigen. En het gevoel dat ik telkens opnieuw ervaar als één van die vrouwen mij nu spontaan knuffelt.

Anderhalf jaar Zambia. Het is voorbij gevlogen. … en de stichting werkte verder. En we zagen dat het goed was.

Weeskindjes zijn naar school vertrokken en zijn afgestudeerd.
94 stuks in totaal. Van 6 tot 26 jaar. Van heel erg kwetsbaar tot dubbel wees. Van zelf nog een kind tot moeder of vader. Ze komen soms langs. Met hun resultaten, een briefje, of gewoon om hallo te zeggen.
Knox, Sophie, Haworth, Tasila, Papa Patrick, Humphrey, Francis, Peter, Pious, Edith, Cecilia, Emeldahtje, …: mijn weeskindjes. Een beetje ‘mijn’ project.

Als ik het jaarverslag lay-out, vliegen mijn gedachten terug naar de lange ritten achterin een volgeladen truck. Naar Chisanga, waar nu ook een tweede leerkrachtenwoning is afgebouwd en Lwanyanshi School, waar kinderen al les in volgden nog voor het gebouw af was (nadat zowel hun oude schooltje als de kerk was ingestort). De truckritten zullen voor altijd legendarisch zijn. Ooit vloekend doorweekt in een tropische regenbui, met donder en bliksem waar je een halve meter van opspringt. Of liggend achterin, genietend van een grote volle maan en schitterende sterrenhemel.

En dan waren er de 5 geïnstalleerde waterpompen. En de 12 gerepareerde. Het spannend afwachten, minutenlang pompen en dan het gutsende water en de kleine vreugdekreetjes … Met de twee broers als leerkracht voor de loodgieter van Mpongwe en voor de kleinere gemeenschappen. In hetzelfde project werden ook nog eens 5 latrines gebouwd bij scholen die geen hygiënische toiletten hadden.

In juli van vorig jaar waren er 25 stuks Hollanders op bezoek. Warm. Knotsgek. En een bijzonder leerzaam project. Ze vlogen van pomp, naar farm en ziekenhuis. Van schooltje, over Lake Kashiba tot een leerkrachtenwoning in Chipese. Afrika is in hen gekropen, net zoals het zich ooit in ons lijf nestelde … De contacten waren en zijn nog altijd heel intens. In augustus/september hadden zij 24 van onze Zambianen op bezoek als tweede luik van de uitwisseling. Heel gek. Onze Zambianen in het kille Europa. Ze proefden van haring, molens, stages, klompen, Amsterdam, het Oogstfeest, de Noordzee en de Koningin. Hun ogen fonkelen als ze er aan terugdenken … En nu werken ze of studeren ze opnieuw. Ze doen het goed, ‘onze jongeren’ …

Ons guesthouse met internetcafé draait intussen ook vlot en zal voor een ‘spaarpotje’ zorgen vanuit Zambia om ook weer nieuwe weeskinderen te steunen. Het is een beetje de trots van Mpongwe … Een oranje paleisje met internetverbinding.

En dan zijn er nog wat ik denigrerend ‘de kleinere projectjes’ zou durven noemen:
100 schoolbanken werden gemaakt door een timmerman en een lasser en afgeleverd in Bilima en Lwanyanshi school. Weg bakstenen. Weg boomstronken. Zitten op echte schoolbanken. Met de boeken op de tafel in plaats van op de knieën.

Dankzij Ijssellandschap en wat aanvulling van Simon en mij (met dank aan vrienden en familie) hebben we een radiostation op zonne-energie kunnen bouwen in een afgelegen kliniek in Kasamba. Het filmpje dat Paul, de clinical officer, met mij maakte is hartverwarmend. “From now on, we can save more people. Weekly. Daily. We can contact Mpongwe to ask for help and medicins …”

En ons Tubombeshe Skills Training Center draait nu op volle toeren dankzij de naaimachines, stoffen en andere materialen. Een zaligheid om ze te zien zitten met hun naaimachines en schriftjes als we er toevallig passeren. Het voorbeeld van “De Afrikaanse vrouwengroep zoals het hoort”.

En als ik hier zit, tokkelend op de laptop, kruipt anderhalf jaar Zambia opnieuw in mijn lijf. Ik zweef langs alle projecten. Zie alle gezichten opnieuw en herbeleef het overweldigend gevoel als een project is afgerond en overhandigd. Het is het gevoel dat we een mini-beetje aan onze ouders willen meegeven als ze hier straks aankomen (en nu ga ik ze snel afhalen van Lusaka Airport – wahoe!)