Over 103 weeskindjes en hun harde feiten
Door: Sofie~ Chongo
Blijf op de hoogte en volg Simon & Sofie
25 Mei 2010 | Zambia, Mpongwe
Over hun vrolijke namen, verschillende kapsels, fonkeloogjes, parelwitte tanden en dankbare woordjes.
Over hun schoolresultaten, en thuissituaties.
Hun verhaal.
In mijn lijf.
Hun leven.
En mijn pogingen.
“Mijn weeskindjes”.
Mijn schatjes.
Ik kan alfabetisch het rijtje afgaan. Of volgens windrichting. Volgens ouderdom, intelligentie of zelfs gezinssituatie. Maar ik doe het willekeurig. Vergeef mij dus het ontbreken van enige structuur …
Zambianen zijn daar nu eenmaal ook niet zo goed in.
Mirriam Shamfuti -1- was het eerste weeskind dat door de stichting werd ondersteund. 14 was ze. Enkel wees. En mama van een zoontje. Ze werd gesteund in lager onderwijs, daarna middelbaar en dit jaar is ze afgestudeerd op Zibsip, een belangrijk college. Haar zus, Esnart -2-, volgde snel. Omdat de stichting voelde dat het nodig was. De Shamfuti’s.
Ze waren de start van wat later het hoofddoel van de stichting zou worden.
Ons weeskindproject …
Even voor Shamfuti-Village, ligt Mpongwe Basic School. Gloria -3- en haar immer krullend neusje, Keshasi -4- die me aan een bokser doet denken en Owen -5-, van wie ik overtuigd ben dat hij het gaat halen. Hij is dubbel wees en draagt zorg voor zijn oude oma. Eerste van de klas. Altijd.
Knox Chikwete -6- en Margret Banda -7- zijn journalisten in spé. Markmerit -8- droomt er van om te voetballen voor de nationale ploeg en Prince Banda -9- wil gewoon “papa” worden.
De ouders van Diana -10- zijn seropositief. De moeder van Chikosa Chumya -11- lijdt aan zware tuberculose en de ouders van Jester -12- zijn lang geleden gestorven aan hevige hoofdpijnen. Jester zelf is dit jaar bevallen van haar tweede kindje. Een dochter, die ze af en toe “Chongo II” durft te noemen. En ook Jennipher -13- zit na haar eerste kindje op haar twaalfde nu terug op de schoolbanken.
Arthur -14- is klein, fijn, schattig en al 16. Op Mpongwe High School moet hij noodgedwongen een dun, smal matrasje delen met Doubt Banda -15- die altijd verlegen mijn kantoortje komt binnengewandeld. Knielend, ook al herhaal ik hem dat dat echt niet hoeft. Sophie -16- is een crèmeke en zit op hetzelfde internaat, waar ze iedereen omver blaast met schitterende resultaten en George -17- heb ik hooguit al 3 zinnen horen zeggen.
Mijn kleinste schatjes zitten in zuidelijke windrichting.
Langs 'bumpy roads', huttendorpjes en slierten maïsvelden.
In roodachtige uniformpjes op Musangashi Basic School.
3 hartverwarmende leerlingen Mino -18-, Ottis -19- en Memory -20-, met de mooiste glimlachjes en liefste dankwoordjes.
Een 7-tal kilometer verder zitten mijn vijf prachtexemplaren. Ze tekenden mij verjaardagskaartjes, zingen en dansen soms bij een bezoek en zijn gewoon zichzelf. Meestal. Emeldah -21- lijkt breekbaar. Blessing -22- schaterlacht. Fatson -23- is rustig. Mary -24- verlegen. En Tasila -25- lief in de liefste zin van het woord.
En zo zijn er jongens en meisjes.
Enkele en dubbele weeskinderen.
Jonge ‘prutskes’ en volwassen mensen.
Godwin -26- steekt op alle vijf de foto's zijn tong uit. Lasford -27- weigert in de lens te kijken. En Mawila -28- is het meest fotogeniek. Gift -29- trok ik tegen onze rode keukenmuur, James -30- tegen de blauwe muur van zijn school, en Bibiana -31- tegen de fel-oranje van het guesthouse.
Fridah -32- houdt van lezen, Joseph -33- van studeren, Cecilia -34- van huiswerk. Morris -35- leest graag in de Bijbel en Japhet -36- gaat graag naar de kerk.
Pethias -37- is mijnen “chou”. Hij is enkel wees en wandelt 4 uur lang om mij te zien.
Ik breng hem naar huis met de doodskist van zijn zusje op zijn schoot. Ik ontmoet zijn mama, knuffel zijn broertje en zie hem man worden. Hij krijgt de baard in de keel, wordt groter, feller, en stoerder.
Mijn pubers. Ze zijn met veel.
Darlington -38- heeft een diepe stem en Emerson -39- wil het voorbeeld zijn voor onze andere jongeren. Euginia -40- is een echt jong meisje, giecheltrutje ten top. Modest -41- weet met zichzelf geen blijf en Glasia -42- heeft het soms erg lastig met gezag. Jeff -43- is een leider en Joseph -44- een volger, maar die vindt zijn weg nog wel. En Delizely -45- ... Delizely heeft het lastig. Westers lastig. Slechthorend en op een speciale school. Waar hij in een klas zit met 35 “normale kinderen”. Waar hij beter onderwijs zou moeten krijgen, maar 2 weken geleden met een blauw oog naar hier kwam. Pesterijen ... tot in Zambia.
De leerlingen elkaar, maar ook de leerkrachten en de directie.
Wees-zijn, daar word je op afgerekend.
Geen ouders: weggestuurd. Of niet genoeg boeken. Of de foute schoenen.
Prospery -46-, Abaret -47-, Deophister -48-, Elvis -49-, Joseph -50-, Siwale -51-, Sandra -52-, Wema -53-, Debson-54-, Gabriel -55-, Livan -56-, Grace -57- en Memory -58-.
Weggestuurd van school. Of weggepest, en nooit teruggekomen.
Ze staan niet meer op de lijst van de stichting, maar worden wel terug opgenomen als ze opduiken.
Naomietje -59- is eind 2009 zwanger geraakt, en sommige meisjes worden zelfs uitgehuwelijkt.
Danny Chomba -60- is in het straatleven terechtgekomen. Autobatterijen stelen. Overleven. De handen die we hem hebben gereikt heeft hij nooit aangenomen. Of toch ... maar dan losgelaten en terug in de put gesukkeld. Zijn tekening hangt aan onze koelkast, de blik in zijn ogen vastgespijkerd in mijn geheugen.
Julious -61- draagt een shirt van Chelsea, Langson -62- van Arsenal en Luckson -63- van Liverpool, ook al is hij meer fan van Man U. Edith -64- houdt van ‘lipgloss’, Grace -65- van nagellak, Constance -66- is verslaafd aan kapsels en Annastacia -67- aan schoenen (ook al heeft ze slechts twee paar).
Muke Misheck -68- heeft een naam waar ik steevast van moet glimlachen, bij Musonda Dickwickington -69- doen de Zambianen dat en Mwazanji Mbetela -70- spreekt wat lastig uit. En dan is er nog veelzeggend Wisdom -71-, Gift -72-, Talent -73- en Miracle -74-.
Arno -75- en Remmy -76- zijn broers. “the Mwanamulanzi’s”. En de Sababo-sisters heten Jennipher -77- en Vester -78-.
Pious -79- studeert aan het Evelyn Hone College, Haworth -80- zit op Nipa, Mutinta -81- op Zamtel Training College en Mampi Mweetwa -82- is afgestudeerd aan Luanshya Business College.
Bij elke windrichting past een reeks te bezoeken scholen. Bij elke school een lijst leerlingen en elke leerling krijgt een fiche met daarachter een lang verhaal en harde feiten.
Chawama is klein en fijn, Nampamba een privé school waar zelfs de toiletten proper zijn en Bilima en Musangashi werden door de stichting gebouwd. Brian -83- en Jeff -84- studeerden vorig jaar af aan Chiwala, Mbanji Nyerenda -85- aan Milemu, Jane -86- aan Kafulafuta en Timale -87-, Terence -88-, Odinnes -89- en Papa Patrick -90- aan Mpongwe High School.
Onzen Humphrey -91- is ‘den felsten’. Immer opgewekt. Stoer en met een mini-hartje.
Francis -92- heeft tanden als een vampier en noemt mij altijd ‘madam’.
- “Please call me Sofie or Chongo”
- “Yes madam”
- …
Charles -93- zit in Graad 10 -vierde middelbaar- en zorgt tussendoor ook nog voor zijn 3 zoontjes.
Raphael -94- stapt elke dag 10 kilometer naar school, mank door polio toen hij klein was.
Jeff -95-werkt vaak op het veld van zijn grootmoeder bij wie hij woont.
Clifford -96- heeft enkel nog zijn jongere zus.
Darphine -97- en Abisha -98- twijfelen over hun geboortedatum,Graham -99- en Lyon -100- kennen enkel het geboortejaar en Isabel -101- en Besnala -102- weten al helemaal niet wanneer ze werden geboren.
Dat zijn ze.
102 stuks.
verpakt in blauwe, groene, rode of grijze uniformpjes.
Gerokt of met een das.
Met een platte boksersneus of schattig wipneusje.
Enkel of dubbel wees.
Allemaal zijn het vechterkes.
… die weeskindjes van mij.
En binnen 20 jaar is onzen Peter -103- President van Zambia … Let op mijn woorden.
Over hun schoolresultaten, en thuissituaties.
Hun verhaal.
In mijn lijf.
Hun leven.
En mijn pogingen.
“Mijn weeskindjes”.
Mijn schatjes.
Ik kan alfabetisch het rijtje afgaan. Of volgens windrichting. Volgens ouderdom, intelligentie of zelfs gezinssituatie. Maar ik doe het willekeurig. Vergeef mij dus het ontbreken van enige structuur …
Zambianen zijn daar nu eenmaal ook niet zo goed in.
Mirriam Shamfuti -1- was het eerste weeskind dat door de stichting werd ondersteund. 14 was ze. Enkel wees. En mama van een zoontje. Ze werd gesteund in lager onderwijs, daarna middelbaar en dit jaar is ze afgestudeerd op Zibsip, een belangrijk college. Haar zus, Esnart -2-, volgde snel. Omdat de stichting voelde dat het nodig was. De Shamfuti’s.
Ze waren de start van wat later het hoofddoel van de stichting zou worden.
Ons weeskindproject …
Even voor Shamfuti-Village, ligt Mpongwe Basic School. Gloria -3- en haar immer krullend neusje, Keshasi -4- die me aan een bokser doet denken en Owen -5-, van wie ik overtuigd ben dat hij het gaat halen. Hij is dubbel wees en draagt zorg voor zijn oude oma. Eerste van de klas. Altijd.
Knox Chikwete -6- en Margret Banda -7- zijn journalisten in spé. Markmerit -8- droomt er van om te voetballen voor de nationale ploeg en Prince Banda -9- wil gewoon “papa” worden.
De ouders van Diana -10- zijn seropositief. De moeder van Chikosa Chumya -11- lijdt aan zware tuberculose en de ouders van Jester -12- zijn lang geleden gestorven aan hevige hoofdpijnen. Jester zelf is dit jaar bevallen van haar tweede kindje. Een dochter, die ze af en toe “Chongo II” durft te noemen. En ook Jennipher -13- zit na haar eerste kindje op haar twaalfde nu terug op de schoolbanken.
Arthur -14- is klein, fijn, schattig en al 16. Op Mpongwe High School moet hij noodgedwongen een dun, smal matrasje delen met Doubt Banda -15- die altijd verlegen mijn kantoortje komt binnengewandeld. Knielend, ook al herhaal ik hem dat dat echt niet hoeft. Sophie -16- is een crèmeke en zit op hetzelfde internaat, waar ze iedereen omver blaast met schitterende resultaten en George -17- heb ik hooguit al 3 zinnen horen zeggen.
Mijn kleinste schatjes zitten in zuidelijke windrichting.
Langs 'bumpy roads', huttendorpjes en slierten maïsvelden.
In roodachtige uniformpjes op Musangashi Basic School.
3 hartverwarmende leerlingen Mino -18-, Ottis -19- en Memory -20-, met de mooiste glimlachjes en liefste dankwoordjes.
Een 7-tal kilometer verder zitten mijn vijf prachtexemplaren. Ze tekenden mij verjaardagskaartjes, zingen en dansen soms bij een bezoek en zijn gewoon zichzelf. Meestal. Emeldah -21- lijkt breekbaar. Blessing -22- schaterlacht. Fatson -23- is rustig. Mary -24- verlegen. En Tasila -25- lief in de liefste zin van het woord.
En zo zijn er jongens en meisjes.
Enkele en dubbele weeskinderen.
Jonge ‘prutskes’ en volwassen mensen.
Godwin -26- steekt op alle vijf de foto's zijn tong uit. Lasford -27- weigert in de lens te kijken. En Mawila -28- is het meest fotogeniek. Gift -29- trok ik tegen onze rode keukenmuur, James -30- tegen de blauwe muur van zijn school, en Bibiana -31- tegen de fel-oranje van het guesthouse.
Fridah -32- houdt van lezen, Joseph -33- van studeren, Cecilia -34- van huiswerk. Morris -35- leest graag in de Bijbel en Japhet -36- gaat graag naar de kerk.
Pethias -37- is mijnen “chou”. Hij is enkel wees en wandelt 4 uur lang om mij te zien.
Ik breng hem naar huis met de doodskist van zijn zusje op zijn schoot. Ik ontmoet zijn mama, knuffel zijn broertje en zie hem man worden. Hij krijgt de baard in de keel, wordt groter, feller, en stoerder.
Mijn pubers. Ze zijn met veel.
Darlington -38- heeft een diepe stem en Emerson -39- wil het voorbeeld zijn voor onze andere jongeren. Euginia -40- is een echt jong meisje, giecheltrutje ten top. Modest -41- weet met zichzelf geen blijf en Glasia -42- heeft het soms erg lastig met gezag. Jeff -43- is een leider en Joseph -44- een volger, maar die vindt zijn weg nog wel. En Delizely -45- ... Delizely heeft het lastig. Westers lastig. Slechthorend en op een speciale school. Waar hij in een klas zit met 35 “normale kinderen”. Waar hij beter onderwijs zou moeten krijgen, maar 2 weken geleden met een blauw oog naar hier kwam. Pesterijen ... tot in Zambia.
De leerlingen elkaar, maar ook de leerkrachten en de directie.
Wees-zijn, daar word je op afgerekend.
Geen ouders: weggestuurd. Of niet genoeg boeken. Of de foute schoenen.
Prospery -46-, Abaret -47-, Deophister -48-, Elvis -49-, Joseph -50-, Siwale -51-, Sandra -52-, Wema -53-, Debson-54-, Gabriel -55-, Livan -56-, Grace -57- en Memory -58-.
Weggestuurd van school. Of weggepest, en nooit teruggekomen.
Ze staan niet meer op de lijst van de stichting, maar worden wel terug opgenomen als ze opduiken.
Naomietje -59- is eind 2009 zwanger geraakt, en sommige meisjes worden zelfs uitgehuwelijkt.
Danny Chomba -60- is in het straatleven terechtgekomen. Autobatterijen stelen. Overleven. De handen die we hem hebben gereikt heeft hij nooit aangenomen. Of toch ... maar dan losgelaten en terug in de put gesukkeld. Zijn tekening hangt aan onze koelkast, de blik in zijn ogen vastgespijkerd in mijn geheugen.
Julious -61- draagt een shirt van Chelsea, Langson -62- van Arsenal en Luckson -63- van Liverpool, ook al is hij meer fan van Man U. Edith -64- houdt van ‘lipgloss’, Grace -65- van nagellak, Constance -66- is verslaafd aan kapsels en Annastacia -67- aan schoenen (ook al heeft ze slechts twee paar).
Muke Misheck -68- heeft een naam waar ik steevast van moet glimlachen, bij Musonda Dickwickington -69- doen de Zambianen dat en Mwazanji Mbetela -70- spreekt wat lastig uit. En dan is er nog veelzeggend Wisdom -71-, Gift -72-, Talent -73- en Miracle -74-.
Arno -75- en Remmy -76- zijn broers. “the Mwanamulanzi’s”. En de Sababo-sisters heten Jennipher -77- en Vester -78-.
Pious -79- studeert aan het Evelyn Hone College, Haworth -80- zit op Nipa, Mutinta -81- op Zamtel Training College en Mampi Mweetwa -82- is afgestudeerd aan Luanshya Business College.
Bij elke windrichting past een reeks te bezoeken scholen. Bij elke school een lijst leerlingen en elke leerling krijgt een fiche met daarachter een lang verhaal en harde feiten.
Chawama is klein en fijn, Nampamba een privé school waar zelfs de toiletten proper zijn en Bilima en Musangashi werden door de stichting gebouwd. Brian -83- en Jeff -84- studeerden vorig jaar af aan Chiwala, Mbanji Nyerenda -85- aan Milemu, Jane -86- aan Kafulafuta en Timale -87-, Terence -88-, Odinnes -89- en Papa Patrick -90- aan Mpongwe High School.
Onzen Humphrey -91- is ‘den felsten’. Immer opgewekt. Stoer en met een mini-hartje.
Francis -92- heeft tanden als een vampier en noemt mij altijd ‘madam’.
- “Please call me Sofie or Chongo”
- “Yes madam”
- …
Charles -93- zit in Graad 10 -vierde middelbaar- en zorgt tussendoor ook nog voor zijn 3 zoontjes.
Raphael -94- stapt elke dag 10 kilometer naar school, mank door polio toen hij klein was.
Jeff -95-werkt vaak op het veld van zijn grootmoeder bij wie hij woont.
Clifford -96- heeft enkel nog zijn jongere zus.
Darphine -97- en Abisha -98- twijfelen over hun geboortedatum,Graham -99- en Lyon -100- kennen enkel het geboortejaar en Isabel -101- en Besnala -102- weten al helemaal niet wanneer ze werden geboren.
Dat zijn ze.
102 stuks.
verpakt in blauwe, groene, rode of grijze uniformpjes.
Gerokt of met een das.
Met een platte boksersneus of schattig wipneusje.
Enkel of dubbel wees.
Allemaal zijn het vechterkes.
… die weeskindjes van mij.
En binnen 20 jaar is onzen Peter -103- President van Zambia … Let op mijn woorden.
-
25 Mei 2010 - 13:31
Jenn:
Indrukwekkend mooi!
Is er geen mogelijkheid om te doneren en zo 1 kind (wat is het goede woord)'te adopteren' om zo zijn of haar schoolgeld te betalen? ik weet wel dat de stichting dit doet met geld voor een groep kinderen.
xx -
25 Mei 2010 - 20:50
Sophie:
Elk kind zijn verhaal... Veel meer dan zomaar een nummer!
Helemaal op z'n Sofie's, zo mooi! -
26 Mei 2010 - 08:07
Lieve (van Fons):
Een opsomming ahw, een lijst met namen, maar waar zoveel warmte en betrokkenheid uit spreekt dat ik er helemaal week van wordt. Prachtig onschatbaar werk leveren jullie daar. Maar kan je het nog een werk noemen ? Dit is hart en ziel en meer nog ... Dikke x -
26 Mei 2010 - 12:28
Meetse En Co:
Een heel aantal om te zorgen dat ze op het rechte pad geraken en blijven !!!
Ik weet niet hoe jullie het voor mekaar krijgen.
Veel liefs en dikke zoen,
uw meetse en co -
26 Mei 2010 - 19:41
Oncle Jean En Co:
Zorg maar dat je van elk van hen een foto hebt, een aandenken dat je steeds zal doen dagdromen aan hoeveel moois en hoeveel liefde jullie die gastjes allemaal hebt gegeven.
Als die allemaal afscheid van jullie moetn nemen begin je best op tijd of je mistnog de vlieger;-)
Veel succes en kop op tot de eindstreep!!!!!
We loves you, yes we do!! -
26 Mei 2010 - 20:24
Jan, Papa Simon:
Mooie beschrijving van de weeszoetekes, waarvan ik er een aantal heb gezien. Toch moet er mij iets van het hart wat de foto's betreft. Hadden jullie nu echt nergens een foto van nr.1, Mirriam? Bv. ééntje waarop ze staat te paardansen in haar dorpje samen met een rijzige mooie sierlijke blanke man? :-))
Veel liefs, ook aan alle weeskinderen die we hebben ontmoet (en speciaal aan Immelda, die ik nog als eerste van de rij in de klas zie dansen, en dat alsof het gisteren was)
Met veel heimwee naar Mpongwe
Papa Jan -
27 Mei 2010 - 18:18
Pradnya:
Mooi, hoe je het blijft doen om vol overgave aan je doel te blijven werken! -
27 Mei 2010 - 19:29
Tess:
Hallo Simon & Sofie!
een blik werpen op jullie belevenissen in een verre, prachtige wereld is een moment van ultieme ontspanning en even fantasierijk wegdromen tussen de vele momenten met men neus in de boeken.
Dank jullie wel!!
-
29 Mei 2010 - 20:06
Anouk:
wow...
ik heb het gelukt gehad dat ik enkele van deze engeltjes heb mogen ontmoeten! Jullie krijgen snel een lange update... Geniet! xx -
07 Juni 2010 - 17:00
Agnes En Jos:
Simon en Sofie,
bijna een jaar geleden was ik met mijn broer bij jullie om waterpompen te plaatsen. Voor ons een geweldig mooi project. Voor jullie een van de vele geweldige projecten die jullie in 2 jaar hebben verwezenlijkt. Jullie hebben het fantastisch gedaan. En voordat jullie terug gaan naar Belgie wil ik jullie ontzettend bedanken voor de mooie tijd bij jullie, maar vooral voor alle mooie foto's en prachtige verhalen op jullie site. Hierdoor was het geweldig goed te volgen wat en hoe de stichting er voor de mensen in Mpongwe is.
Nogmaals bedankt voor alle liefde die jullie in je werk gestoken hebben en ik wens jullie heel veel geluk in de toekomst.
ps.
Misschien drinken we deze zomer samen nog wel een Belgisch pintje.
lieve groet,Agnes en Jos
-
08 Juni 2010 - 13:56
Fien (ddf):
Beste Simon en Sofie, liefste Kaputula en Chongo.
Sinds het beginne ben ik een van de stille volgers van jullie blog, zoals er ongetwijfeld wel meer zijn.
Stilaan word het toch wel eens tijd dat ik van me laat horen. Keer op keer heb ik jullie verhalen al met grote nieuwsgierigheid en bewondering gevolgd.
Het is moeilijk om niet in clichés te hervallen en te zeggen 'hoe fantastisch het wel niet is wat jullie daar allemaal daar verwezenlijken'. Van hieruit klinkt alles zo gemakkelijk. Jullie doen het toch maar.
Grote helden of idolen heb ik nooit gehad, maar jullie toch wel in aanmerking.
Een bewonderaarster en supporter,
Fien
ps: Nog een hart, voor onder de riem. Dat kunnen jullie misschien soms wel gebruiken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
