Van romantiek op een stoffig voetbalveld
Door: Simon ~ Kaputula
Blijf op de hoogte en volg Simon & Sofie
12 Juni 2010 | Zambia, Mpongwe
Hij zit op de grond, want veel meer dan dat is er niet in zijn dorp. Aarde, stof, zand. Grond.
Zijn kleine bezem ligt onaangeroerd naast hem, honderden harde haren, rietstengels, vakkundig samengebonden tot een soort allesvegende kegel. Hij heeft geen zin om te werken, niet vandaag, niet nu. Niet opnieuw urenlang zand wegvegen dat zich vannacht toch weer naar exact dezelfde plaats zal laten meedrijven op de wind. Honkvast stof. Alsof zand en wind een soort meerjarig pact zijn aangegaan om telkens weer met hém de spot te drijven.
Syssifus moest in vervlogen tijden een rots de berg opduwen, hij moet proberen zand en stof naar nieuwe oorden te verbannen.
Hij kijkt lusteloos rond, en ziet de verveling. Of toch de verlammende werking ervan. De wereld lijkt schoorvoetend vooruit te schuifelen, want iedere beweging is er één te veel. Zijn moeder ligt uitgeteld onder een verre boom, zijn hond ligt ernaast, en is vergeten hoe hij zijn staart kan gebruiken als wapen tegen de vliegen. Of beter, hij is het niet vergeten, maar hij kwispelt met zo een tergende traagheid dat de vliegen enkel zachtjes opkijken, met medelijden in de blik.
Alleen zijn zusje lijkt een bezigheid te hebben gevonden, en speelt in de verte met een fietsband, of wat afval, of plastiek. Sowieso speelt ze met iets dat niet als speelgoed werd vervaardigd. Een tot rekker vervormde fietsband, een afvalauto, een plastieken dekentje, muts, cape of poppenkleed. Creativiteit is een schone deugd.
Ondertussen zakt de zon stiekem. Hij ziet hoe ze zich langzaam achter zijn hut verstopt, en hij weet dat het bijna zover is. Hij spitst zijn oren. Het gekir van een groepje uitgelaten vogels, het gepiep van een fiets, het gesis van de wind die zich een weg baant door zijn strooien dak. En dan, het gefluit waar hij op wachtte. Drie korte uithalen, steeds weer opnieuw.
Hij springt op, groet snel zijn moeder, en snelt dan zijn dorp uit. De weg kiest links, maar hij gaat rechtdoor, de struiken in. Het gras slaat in zijn gezicht, de zon flitst op het ritme van de voorbijzoevende bomen, het gefluit blijft monotoon weerklinken. Af en toe ziet hij andere kinderen die hun hutten al even snel verlaten.
Plots, de open vlakte. Het gras wijkt uiteen en hij ziet het veld dat hij enkele dagen geleden samen met zijn vrienden heeft gemaakt. Net voldoende vierkante meters stoffig zand, omgeven door gras dat hem in grootte ver overtreft. Aan de twee korte zijden staat een goal. Drie smalle boomstronken die als bij toeval een doel hebben gevonden.
Timothy staat in het midden van hun geïmproviseerde veld, met aan zijn voeten de zak met groen-witte voetbaltruitjes, hun nieuwe outfits. Het is Timothy die op het scheidsrechtersfluitje aan het blazen is, en zo de hele buurt waarschuwt dat het tijd is om te beginnen.
Hij ziet Esthar, Blessans, Goodson, Obvious, Bupe, en hij lacht. Dit is zijn voetbalploeg, zijn kans om vier keer per week de bezem opzij te leggen en weer enkele uren kind te zijn.
Zo moet het ongeveer zijn. Lichtjes aangedikt en met een nauwelijks verholen neiging tot geromantiseer, maar toch: enkele dagen geleden was ik daar, om de KVV-Sint-Denijs-outfits en voetbal uit te delen, en de lyriek spatte van het veld.
De zon was tot een magisch punt gezakt, en deed het opstuivende stof schitteren, telkens één van die kinderen een beweging uit de blote voeten schudde. Ik was gepromoveerd tot doelman en zag de KVV-truitjes baden in het tegenlicht. Sommige kinderen trippelden rond in truitjes die tot ver over de knieën reikten, groen-witte spookjes die over het zand leken te zweven. De bal werd meermaals naar voren gebuffeld, tackles schaafden de benen van beide partijen, kleine kinderen stalen vol trots de bal van neefjes die hen met twee koppen overschreden. En Esthar stond vrij, altijd.
Het opgewonden gelach steeg die avond tot ongekende hoogtes, maar het hele voetbalspelletje werd heerlijk serieus genomen. Kinderen kregen posities toegewezen, vervangingen konden alleen door de kapiteins worden doorgevoerd, een scheidsrechter wees met hoekige bewegingen buitenspel aan, en inworp, en doelpunt, zonder enige tegenspraak te dulden.
(En mijn KVV Mpongwe kreeg een penalty tegen. Een 1 tegen 1 situatie. Ik tegen de beste speler op het veld, de enige met schoenen. En met een debardeurke. Ik probeerde uit alle macht vroegere toneelervaringen te gebruiken om vertrouwensvolle nonchalance uit te beelden. Het leek te werken. Ik zag de twijfel flikkeren in zijn ogen, de angst die hem grinnikend op de schouders tikte. “Dit lukt u nooit. Hij weet al lang welke richting je uit wil trappen.” Het zweet trok baantjes op zijn voorhoofd. Op het mijne ook. Ik voelde de hoop van mijn ploeg, van de natie, als elektriciteit in de lucht hangen. Het moest. Het debardeurke (onderdeurke) liep aan, een korte schijnbeweging naar links, en dan de doffe plof van schoen tegen leer. Ik zag niets, maar zweefde naar links, maaide met mijn arm, en voelde hoe een ronde bol door mijn hand werd weggestompt.
Stilte.
En dan een oorverdovend gejoel waardoor honderden vogels tevoorschijn schrokken uit de struiken.
Het soort heroïek waar films van worden gemaakt.)
De wedstrijd eindigde trouwens op 3-3, en daar was iedereen tevreden mee. Het was ondertussen donker geworden, en ik escorteerde enkele kinderen naar hun dorp. Ze lachten tussen het hijgen door, en fantaseerden honderduit hoe zij de nationale ploeg ooit naar het WK zouden leiden, en hoe ze dat WK dan zouden winnen.
En ik hoopte vurig dat dat waar zou zijn.
Zijn kleine bezem ligt onaangeroerd naast hem, honderden harde haren, rietstengels, vakkundig samengebonden tot een soort allesvegende kegel. Hij heeft geen zin om te werken, niet vandaag, niet nu. Niet opnieuw urenlang zand wegvegen dat zich vannacht toch weer naar exact dezelfde plaats zal laten meedrijven op de wind. Honkvast stof. Alsof zand en wind een soort meerjarig pact zijn aangegaan om telkens weer met hém de spot te drijven.
Syssifus moest in vervlogen tijden een rots de berg opduwen, hij moet proberen zand en stof naar nieuwe oorden te verbannen.
Hij kijkt lusteloos rond, en ziet de verveling. Of toch de verlammende werking ervan. De wereld lijkt schoorvoetend vooruit te schuifelen, want iedere beweging is er één te veel. Zijn moeder ligt uitgeteld onder een verre boom, zijn hond ligt ernaast, en is vergeten hoe hij zijn staart kan gebruiken als wapen tegen de vliegen. Of beter, hij is het niet vergeten, maar hij kwispelt met zo een tergende traagheid dat de vliegen enkel zachtjes opkijken, met medelijden in de blik.
Alleen zijn zusje lijkt een bezigheid te hebben gevonden, en speelt in de verte met een fietsband, of wat afval, of plastiek. Sowieso speelt ze met iets dat niet als speelgoed werd vervaardigd. Een tot rekker vervormde fietsband, een afvalauto, een plastieken dekentje, muts, cape of poppenkleed. Creativiteit is een schone deugd.
Ondertussen zakt de zon stiekem. Hij ziet hoe ze zich langzaam achter zijn hut verstopt, en hij weet dat het bijna zover is. Hij spitst zijn oren. Het gekir van een groepje uitgelaten vogels, het gepiep van een fiets, het gesis van de wind die zich een weg baant door zijn strooien dak. En dan, het gefluit waar hij op wachtte. Drie korte uithalen, steeds weer opnieuw.
Hij springt op, groet snel zijn moeder, en snelt dan zijn dorp uit. De weg kiest links, maar hij gaat rechtdoor, de struiken in. Het gras slaat in zijn gezicht, de zon flitst op het ritme van de voorbijzoevende bomen, het gefluit blijft monotoon weerklinken. Af en toe ziet hij andere kinderen die hun hutten al even snel verlaten.
Plots, de open vlakte. Het gras wijkt uiteen en hij ziet het veld dat hij enkele dagen geleden samen met zijn vrienden heeft gemaakt. Net voldoende vierkante meters stoffig zand, omgeven door gras dat hem in grootte ver overtreft. Aan de twee korte zijden staat een goal. Drie smalle boomstronken die als bij toeval een doel hebben gevonden.
Timothy staat in het midden van hun geïmproviseerde veld, met aan zijn voeten de zak met groen-witte voetbaltruitjes, hun nieuwe outfits. Het is Timothy die op het scheidsrechtersfluitje aan het blazen is, en zo de hele buurt waarschuwt dat het tijd is om te beginnen.
Hij ziet Esthar, Blessans, Goodson, Obvious, Bupe, en hij lacht. Dit is zijn voetbalploeg, zijn kans om vier keer per week de bezem opzij te leggen en weer enkele uren kind te zijn.
Zo moet het ongeveer zijn. Lichtjes aangedikt en met een nauwelijks verholen neiging tot geromantiseer, maar toch: enkele dagen geleden was ik daar, om de KVV-Sint-Denijs-outfits en voetbal uit te delen, en de lyriek spatte van het veld.
De zon was tot een magisch punt gezakt, en deed het opstuivende stof schitteren, telkens één van die kinderen een beweging uit de blote voeten schudde. Ik was gepromoveerd tot doelman en zag de KVV-truitjes baden in het tegenlicht. Sommige kinderen trippelden rond in truitjes die tot ver over de knieën reikten, groen-witte spookjes die over het zand leken te zweven. De bal werd meermaals naar voren gebuffeld, tackles schaafden de benen van beide partijen, kleine kinderen stalen vol trots de bal van neefjes die hen met twee koppen overschreden. En Esthar stond vrij, altijd.
Het opgewonden gelach steeg die avond tot ongekende hoogtes, maar het hele voetbalspelletje werd heerlijk serieus genomen. Kinderen kregen posities toegewezen, vervangingen konden alleen door de kapiteins worden doorgevoerd, een scheidsrechter wees met hoekige bewegingen buitenspel aan, en inworp, en doelpunt, zonder enige tegenspraak te dulden.
(En mijn KVV Mpongwe kreeg een penalty tegen. Een 1 tegen 1 situatie. Ik tegen de beste speler op het veld, de enige met schoenen. En met een debardeurke. Ik probeerde uit alle macht vroegere toneelervaringen te gebruiken om vertrouwensvolle nonchalance uit te beelden. Het leek te werken. Ik zag de twijfel flikkeren in zijn ogen, de angst die hem grinnikend op de schouders tikte. “Dit lukt u nooit. Hij weet al lang welke richting je uit wil trappen.” Het zweet trok baantjes op zijn voorhoofd. Op het mijne ook. Ik voelde de hoop van mijn ploeg, van de natie, als elektriciteit in de lucht hangen. Het moest. Het debardeurke (onderdeurke) liep aan, een korte schijnbeweging naar links, en dan de doffe plof van schoen tegen leer. Ik zag niets, maar zweefde naar links, maaide met mijn arm, en voelde hoe een ronde bol door mijn hand werd weggestompt.
Stilte.
En dan een oorverdovend gejoel waardoor honderden vogels tevoorschijn schrokken uit de struiken.
Het soort heroïek waar films van worden gemaakt.)
De wedstrijd eindigde trouwens op 3-3, en daar was iedereen tevreden mee. Het was ondertussen donker geworden, en ik escorteerde enkele kinderen naar hun dorp. Ze lachten tussen het hijgen door, en fantaseerden honderduit hoe zij de nationale ploeg ooit naar het WK zouden leiden, en hoe ze dat WK dan zouden winnen.
En ik hoopte vurig dat dat waar zou zijn.
-
12 Juni 2010 - 15:30
Jenn:
Wederom...prachtig -
12 Juni 2010 - 15:37
Isabel:
Geniet van jullie laatste weken Mpongwe! -
13 Juni 2010 - 15:10
Stefaan:
Schone!
Knappe foto's ook, sofie's werk? -
14 Juni 2010 - 07:37
Papa Simon:
Zoeteke
Dat moet je nu nog in die laatste weken doen: hen laten dromen van een wereldbekerfinale, hen hoop geven, de strafschoppen uit hun doel saven, eventjes ook nog hun held zijn. Hun dikke vriend. Een stempel drukken op hun latere leven. Hen zeggen: je bent geen looser, je bent een held. Mijn held. Wij zijn de supporters. De hooligans van het thuisfront... -
15 Juni 2010 - 15:40
Mama Micheline:
probeer je alles zo prachtig te herinneren.Zoals je het schrijft. Door jullie mooie teksten voelen wij ons ook nog wat meer daar in Mpongwe.
Dikke zoen -
15 Juni 2010 - 20:23
Barbara:
Efkes zeggen dat ik ongelooflijk blij ben nog es zo een poëtisch bericht van je te lezen, Simon!!! (Ik heb gewoon een paar dagen geen mails meer gechecked, en zie, d'er zit al eentje bij van jou -en ik schaam me wel een beetje want 't is al 3 dagen geleden...
In ieder geval ik ga nu eerst verder lezen ;-) -
17 Juni 2010 - 11:27
Sofie Leander:
Zo leuk geschreven !!!
Geniet van jullie laatste weken!!!
Ik heb echt genoten van jullie verhalen heb ze dan ook trouw gevolgd.
zoen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
