Mavis Mufwaya: legende van een gevallen held

Alle legendes beginnen bij het begin, dus in den beginne was er Mavis.
Mavis Mufwaya from Misuku Village.

Ze wandelde door het guesthouse als een soort package deal. Alsof ze eeuwen geleden per abuis op plot vijf, zes en twaalf was terecht gekomen, en men pas jaren later had besloten er dan maar een heloranje guesthouse rond te bouwen. Ze doolde rond alsof het allemaal van haar was, kromgebogen, tergend langzaam, een bezem achter zich aan slepend. Haar handen beefden alsof ze de hele tijd wilden zeggen dat het leven maar zo-zo was. En dat was ook zo.

Maar ze kon schateren, Mavis, zonder gêne. Zonder aanleiding. En ze danste, en ze zong.
Ze noemde mij:
"My little helper" of
"Simon Kaputula, a man of principles"

En ze nam ons mee naar haar dorp, Misuku Village. Het Afrikaanse prentjesdorp. Gras, zand, leem en stro. En geiten. En heel veel mensen, die ons vanop een kleine afstand nastaarden. Mavis glom toen ze ons door die erehaag leidde.

Toen we twee 80-jarige kunstwerkjes van mensen tegenkwamen, boetseerde Mavis ze voor óns fotoplezier. De kleine generaal beval hen naar links en naar rechts, tot ze verdwaasd tussen enkele bananenplanten stonden en Mavis haar eigen schilderijtje had gecreëerd.

We leerden haar kinderen kennen, haar huis, en we rouwden op haar begrafenissen.

En zo werd ze gebombardeerd tot de verpersoonlijking van de Zambiaan. Klein, maar kranig, genereus, boordevol liefde.

De eerste keer dat er geld werd gestolen, stak ik mijn hand voor haar in het vuur. De tweede keer ook. De derde keer deden de oude blaren nog teveel zeer.

Feiten moeten onder ogen gezien worden, zelfs als je daarvoor met de blote hand immense voetstukken moet afbreken. Mavis donderde naar beneden, en probeerde zo veel mogelijk mensen mee te sleuren.
Ze trok nog 1 keer naar haar little helper, maar ik kon haar van de pot gerukte complottheorieën niet smaken.
Ze werd boos, ons Mavis, voor het eerst. Een dolle Mina die briesend naar Mr. Kalima's schooltje rende, en daar haar onschuldige kleinkind van het uniform ontdeed.

Zo verdween Mavis een eerste keer. Kromgebogen, wild gesticulerend, met een poedelnaakt kleutertje op de rug gebonden.Als een dief in de klaarlichte dag.

Mavis verzwolg in het hoge gras, waar ze een plan beraamde om terug te slaan. Ze wachtte geduldig af tot haar tijd zou gekomen zijn.

En zo kwam het dat ze pas vorige week terug in de openbaarheid trad, waar ze bij de hogere machten van Mpongwe bevlogen sprookjes ging vertellen over twee blanke boemannen die naar Mpongwe kwamen, geld verloren bij nachtelijke escapades in Candlelight en vervolgens de schuld in de slippers schoven van het arme, oude kuisvrouwtje. Over twee Belgische vrijwilligers die de brave gasten van hun guesthouse beledigden, en ook het arme, oude kuisvrouwtje. En over het arme, oude kuisvrouwtje, dat dit onrecht niet langer kon aanzien en eindelijk alles durfde vertellen.

Mpongwe luisterde geamuseerd, en nam vervolgens vrachtwagens vol zout.

"The kicking of a dying horse", zegt Mr. Kalima.

Ik hou het op de legende van een gevallen held.