Onze kamer

Een vuile chitenge bedekt onze djembé.
Herinnering aan de laatste begrafenis die ik bijwoonde ...
Ik ril als mensen het “een mooie begrafenis” vonden, maar dit is 'een mooie begrafenis':
Buiten branden enkele vuurtjes (je zou het haast gezellig durven noemen) en zien mannen elkaar na lang terug. Ze babbelen over hun maïs en het te veel aan regen. Enkele vrouwen koken nshima voor de 100-tal aanwezigen. Binnen zit ik. Eerst met Simon, daarna enkel met mama Fridah.
De benen voor de muggen verstopt onder mijn chitenge. Het hoofd neergebogen. We praten over de vrouw die veel te vroeg is gestorven. Deze keer niet aan malaria, aids of tuberculose, maar aan kanker
(“ook dat hebben ze hier”, denk ik haast luidop). We lachen over de witchcraft die er even verderop voor zorgde dat een doodskist 'niet wilde begraven worden' en als uit zichzelf terugkeerde naar het paleis van de chief. En er wordt gezongen in het kamertje naast dat van ons. Even later ook geklapt en gedanst ... De schimmen geven het geheel iets romantisch.

Onder het bed ligt Simons opruimmanie: “als we het maar niet zien”.
Enkele schriften Bemba, houtlijm van de ooit geplande lessen houtbewerking, kabels van de geslaagde elektriciteitswerken en paperassen van mijn 100 weeskindjes.

Rechts siert mijn naaitafel. Onaangeroerd. In België verkocht als antiek, hier als nieuw aan business-men allerhande. Mijn 4 eerste lessen waren bijzonder veelbelovend, met grootse plannen voor een eigen atelier, maar een slang te dicht bij m’n naaileraar dacht daar anders over … en daar staat ze nu, in alle stilte elegant te wezen …
Op het bed lig ik te typen, want de tafel ligt vol.
Met de voeten waar het hoofd hoort en het hoofd waar de voeten straks komen te liggen. Spelend met het muskietennet. Mijn vijand.
Links voor mij een grote bananendoos.
Ooit netjes ingepakt en vanuit België via Nederland naar Mpongwe opgestuurd.
Heelhuids aangekomen met mousseline, frisbees, chocolade, echte Douwe Egberts-koffie en speelgoed voor de kindjes. Een godsgeschenk in dipjes-dagen, een extra opbergsysteem in onze kamer.

En dan voor mij: de tafel.
Mama Fridah en papa Kalima gaven Simon een koffiezetapparaat cadeau. Ze beginnen ons te goed te kennen … Geen ochtend kan gestart worden, of geen dag succesvol beëindigd zonder potje(s) koffie in de ochtend. Daarnaast een hippe zwarte Zambiapet, dito riem met passende Zambia-vlag en een fel geel t-shirt met één of andere Zuid-Afrikaanse rapper. Samen met het Mpongwe-Basic uniformpje en 8 (nu nog maar 6) parelhoenkuikentjes, vormden ze Simons verjaardagscadeautjes. Dit jaar noodgedwongen integraal uit Mpongwe-city.

Onze tafel lijkt de hele week te omvatten, met ook nog een waterfles met drie kleine visjes. De vangst van zaterdag, nadat Simon de twee Roberts voor was bij het vissen met zelfgemaakte lijnen.

Onder de tafel onze I-Love-Zambia- en een versgekochte paraplu met veel te felle regenboogkleuren. Het regenseizoen slaat keihard en meedogenloos toe dit jaar.
Huizen storten in of spoelen weg, oogsten mislukken, straten en paden lopen onder.

Op de grond een grote zak met 5 nieuwe chitenges voor “de vrouwen van GCMF”. Ik zit – geheel logisch met 4 mannen – in het organiserende comité van de vrouwendag op 8 maart. We zullen dansen, zingen en shaken … Yihaa!

Onze kamer is een slagveld ...
Het bewijs van een lekker drukke week … heerlijk.


En trouwens:

We melden u met diepe spijt
Het henegaan van Kikker Karel
Hij raakte al zijn grip plots kwijt
Vaarwel mijn vriend, briljanten parel.