Er middenin

Ik heb geen idee waarover ik moet schrijven. Ik zit hier, zoals zovele vooravonden, op de grond, want dat zit hier het gemakkelijkst, in mijn tuintje.
(al kijkt Mister Kalima nog altijd prettig uit de ogen als hij me als een kleermaker voor mijn kantoor ziet zitten en lacht hij schuddehoofdend -de drie korte hikjes en een lange zucht- “I like the way you sit. It's like you are very comfortable at home”)
De zon is net laag genoeg gezakt om onder afdaken heen te glijden, “mijn tuintje” is een paradijs van rode bloemen, zwarte kwispelstaartvogels en zingende prinsen, de slagerij van het dorp zet een vrolijke streep filmmuziek onder iedere beweging die ik maak, mister Kalima's leerlingen huppelen schattig bordeaux voorbij, een lange sliert monchichitjes die vrolijk naar mij zwaait.

En ik word er uitgelaten van, dat wel, het plezier kriebelt stiekem aan mijn tenen. Maar ik zie het niet meer.
Ben ik dan zo blind geworden?

Ik heb het gevoel dat er niets is gebeurd deze week, maar weeskinderen werden zwanger, al dan niet onder dwang, vrienden werden vader, al dan niet tegen hun zin, waterpompen werden hersteld, voetbalploegen gevormd, stervende paarden schopten wanhopig om zich heen.
Elke dag komt er een nieuwe stroom weeskinderen die graag gesteund zou willen worden, en wij moeten ze weigeren. Omdat ze net buiten Mpongwe wonen, omdat de resultaten tegenvallen, omdat ze enkel toegelaten werden op een “slechte” school.
Omdat ze mààr enkel wees zijn.

En ik doe dat, omdat het moet. Omdat ik kijk naar de bigger picture.
Sorry, meisje van negen jaar dat kilometers stapte om hier te geraken, ik zou u dolgraag steunen, maar de cijfers zeggen...
Ben ik dan zo hard geworden?

Ik mis hem soms wel, de Simon die zijn geld aan iedereen zou geven, die een hele avond triest was omdat een jongen hem om eten had gevraagd, of die met een overdreven hoeveelheid decibels “Kom kijken, het gras is hier zo groen!” kon roepen.
Ik ben soms bang dat de blind- en hardheid me in hun greep hebben gekregen, dat ik cynich ben geworden, een gevoel dat ik verafschuw.

Maar dan, op een mooie namiddag, sla ik op weg naar de markt een praatje met Brandon of Fridah, of maakt mijn hart een sprongetje als een oud vrouwtje mij vanop grote afstand aanmaant te stoppen, en dan met zeven tomaten komt aangelopen, of krimpt het juist ineen als achter dat vrouwtje een van vliegen doordrongen kleinkind hangt.

En dan besef ik dat mijn gevoel van de voorbije dagen niets met blindheid te maken heeft, of met hardheid, laat staan met cynisme. Ik ben hier thuis nu. Na een jaar sta ik niet meer langs de zijlijn alles te overschouwen, maar ben ik er middenin. En er middenin zie ik minder, en word ik opgevangen door de zachte kring van mensen rondom mij, als er iets ergs gebeurt.

En er middenin is het ook goed.

Ik zucht dus diep tevreden als ik besef dat ik niet ben veranderd. Ik ben nog altijd hetzelfde zachte eitje, en overdreven romantisch. Ik moet geen schrik hebben, want vandaag is alles nog vertrouwd gewoon, maar morgen vliegt er dan een nieuw kleur vogel voorbij, of schuddebuikt Chanda, of breekt Prince zijn persoonlijke record "zo-snel-mogelijk- "fully booked”-zeggen”, of zijn er meer kinderen dan anders, of minder muggen, of gaat de zon net iets mooier onder, of is de bliksem net iets lichter, of de donder net iets zwaarder.

En dan zullen mijn decibels onmiddellijk terug de hoogte in gaan.