Een transformatie

Deze week stond in het teken van mijn transformatie. De Simon die u kende is niet meer.
Maak daarentegen plaats voor Kaputula, Superklusser, rechterhand van zijn rechterhand, onbevreesd, bevlogen, en met een metsersspleet.

Terminologieën zijn niet aan mij besteed, maar als uw porseleinen pot blijft lopen, kan ik zwierig het witte hekje onder de grijze bal losschroeven, in het putje onderaan het plastieken ringetje chirurgisch verwijderen, mijn magische handen hun werk laten doen.
Et voilà, het stromen stopt terstond. Uw pot is weer een toonbeeld van kalmte, een plaats om moeilijke boeken te lezen, zonder schrik afgeleid te worden door kabbelende beekjes die u niet zelf produceert.

Maar, beste lezer, als u nu dacht dat ik enkel meester was van toiletterieën, dan mag u meteen de mond laten openvallen van schier ongeloof: ook het licht heb ik onder de knoet. U hoort het goed, het licht. Gods eerste schepping, de verpersoonlijking van het idee, Edisons trots. Het luistert naar mij.
Een duistere gang tover ik in een handomdraai -en u mag gerust weten dat sommige handomdraaien vier weken kunnen duren- om in een oase van fluorescerend licht. Drie spaarlampen in gesloten linie, dankbaar dat ik hun het leven schonk, begeleiden ons nu op nachtelijke excursies.

En soms, zoals deze week, kan ik mijn pas ontdekte klusjesmanie aanwenden tot het Hogere Goed.
In de vorm van veertien kapotte waterpompen.

Iedere dag van de week trek ik er met mijn drie handlangers op uit om in de Zambiaanse bijna-leegte een waterpomp te herstellen.

Met Fridah, u welbekend. Ondervoorzitster van de organisatie, koningin der tegenstellingen. Een leger pruiken en daaronder een allesoverheersende, alle kanten uitstekende bos haar. Poeslief tegen ons, maar ook een vrouw in een mannenwereld. Een harde carrièrevrouw die smelt als kleinzoon Musuela voor haar met zijn heupen zwiert. Ons tantetje.

Met Mattews Bwalya, de kleine loodgieter, het archetype van de Zambiaan. Van planning geen kaas gegeten, maar trots op wat hij doet.

En met George. De Grote Vriendelijke Reus, rust achter het stuur, een vrolijk vermanende vinger schenkend aan eenieder die de verkeersregels overtreedt.

Met die drie sta ik dan rond een gietijzeren pomp, met daar rond een zwarte cirkel waterpomp-comité, dat in ieder dorp wordt samengesteld. De jonge, sterke mannen van het dorp, die bij het vooruitzicht op water meer dan bereid zijn om even de handen uit de mouwen te steken. Of die gewoon even met de kleine blanke man willen lachen.

Daar dan weer omheen zitten groepen kinderen. Ze bikkelen, ze lachen, ze willen op de foto, of juist niet.
Allemaal kijken ze vol verwachting naar ons vier.

“Seperated rods”, zeg ik met kennis van zaken aan Bwalya, nadat we de bovenste laag pomp hebben open gevezen. George knikt. We weten wat de volgende stappen zijn.

Fridah spoort het comité aan om te komen helpen en even later staan we met tien man rond het diepe gat. Onder een verschroeiende zon halen we elf loodzware buizen centimeter voor centimeter naar boven. Op de cruciale punten moeten ze van elkaar gescheiden worden. Met uiterste voorzichtigheid, want als we lossen is het voorbij. Dan vallen de overgebleven buizen vijftig meter de diepte in, en horen we de onheilspellende echo van een ijzeren plons in ondiep water.

Maar het gaat goed, en als alle buizen op het droge zijn, worden ze opnieuw aan mekaar vastgemaakt en met dezelfde vorm van opperste concentratie naar beneden gehesen. Uren oeverloos werk, waarbij ik Zambiaanse oerkreten als Apa!, Pamolu! En Tapali! spui, waarin het zweet als geisers uit mijn poriën spuit, waarbij mij hoofdhuid verschroeit zoals alleen lasnaden dat zouden mogen doen. Maar het resultaat is ernaar.

Na al die uren liggen we allemaal uitgeteld rond ons werk, en kijken we hoe Fridah majestueus aan de pomp slingert. Als er na vele droge maanden weer water stroomt, mogen we om beurten het immense genot voelen van koel vocht dat onze hoofden blust. Het water gutst, we besprenkelen elkaar als kleine meisjes, het is feest.
Mijn spierpijn verdwijnt als een oud mannetje mij veel te uitvoerig komt bedanken, en ik grijns bij het idee dat ik dit morgen weer mag doen.

Lang leve mijn twee rechterhanden.