Het regenseizoen

Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik hier zat, en keek, en schreef. Het is regenseizoen, mijn persoonlijke favoriet: dramatiek, intensiteit, geen rustig kabbelen meer. De wereld vergaat. En herleeft terzelfdertijd. Het gras hunkert groen in de richting van de hemel, kuddes insecten zwermen uit gaten die nog niet bestonden, de wegen rochelen en reutelen dat het een lieve lust is.
Ik zit voor alle zekerheid onder een afdak.

Want al is de hemel nu nog maagdelijk wit, ze zal niet waarschuwen als er veranderingen op til zijn. Ze zal omslaan, plotser dan het stoppen van de hik. Ze zal beslissen "Nu!", en ze zal zwart zijn, en bombarderen, en branden. En het gras zal extatisch alle poriën openzetten, drinken wat er te drinken valt, want even plots zal het voorbij zijn, en herinnert enkel nog een licht geroffel in de verte aan de apocalyps die zonet voorbij kwam gezweefd.

Maar onweer is hier ook veel meer dan iets om heel even heel erg bombastisch en lyrisch over te doen. Voor veel te veel mensen is het een periode van angstig wachten. Daken storten in, huizen spoelen weg, ziekenhuizen zijn niet langer bereikbaar.

En vorige week, tijdens een van de zovele angstwekkende onweersbuien, slaat de bliksem in in een klein hutje in het centrum van Mpongwe, en sterven drie kinderen in de uitslaande brand. Het hele dorp staat stil, en langzaam maar zeker bereikt ons het gerucht dat het om twee nichtjes en een neefje van Prince zou gaan.
Als hij om 17u komt werken, vraagt Sofie hem wat er precies is gebeurd, maar tot onze verbazing weet hij nog van niets, en hij rent dus in allerijl en alle staten naar de markt om alles te gaan uitzoeken.

Een half uurtje later staat hij kleintjes in het deurgat. "It's true", is alles wat hij zegt, en dan begint hij te huilen zoals ik nog nooit een man heb zien huilen. Schokken, trillen, snakken.
Onze Prince. Sterke, stoere Prince, ligt echt als een hoopje ellende op de grond, en wij kunnen niets anders doen dan naast hem gaan zitten, en wachten.

Dagenlang gonst Mpongwe over het drama. Op de dag van de begrafenis lijkt niemand nog te werken, maar is iedereen aan en in de kerk, waar nog harder dan anders wordt geroepen en gehuild. Dramatiek, intensiteit. De wereld vergaat heel even. Maar ook Mpongwe herleeft.

Want de mais moet geplant, het gras moet gecleared, de waterputten geleegd. De zeven vette jaren komen eraan.

Het regenseizoen zit vol tegenstrijdigheden.