Ontdekkingen onder een onweersbui

De hemel klaart af en toe heel even op. Nu eens links, dan weer rechts. En soms -die zijn het leukst- net boven mijn hoofd. Dan wordt voor één seconde de wereld rondom mij zichtbaar, net lang genoeg om tientallen beestjes alle kanten te zien opschieten.
En de donder rolt hier nog echt. Niet dat halfslachtige getokkel dat ik gewend ben, maar een diep gegrol. Alsof iemand door de vele lichtflitsen uit een diepe slaap is gewekt en daar hoe-ge-naamd niet blij mee is.

Ik kom weer tot nieuwe inzichten.

Ontdekking 1: Vogels zingen niet.
Vogels piepen, vogels knarsen, vogels tuuten, rollen, snokken, schokken en maken zo met zijn honderden samen een lied. In stereo. Zoals een triangel ook maar muziek maakt als je hem in een gigantisch orkest steekt.

Ontdekking 2: Vliegen zijn zo irritant als je ze zelf maakt.
Ken je het vervelende gevoel van een vlieg die zwaarmoedig rond uw oren zoemt, een plekje op uw arm vindt en dan tenenkrullend tergend traag richting uw schouder schuifelt? Een hand die aan duizelingwekkende snelheid naar haar toezweeft interpreteert ze als een uitnodiging om op uw been te gaan zitten. Ze zoekt een knus plaatsje uit, slaat uw beenhaar als een deken om haar schouders en lijkt moe maar voldaan aan haar nachtrust te beginnen. Een straffe die haar daar nog wegkrijgt...
Ik niet meer. Vliegen zijn mijn vriendjes. Ze zitten op mijn benen, peuteren het vuil vantussen mijn tenen, kruipen over mijn armen, hoofd, beschermen daar mijn minder behaarde plekken tegen de zon.
Waarmee ik maar wil zeggen: ook kriebelende wiebelende vliegedingen raak je mettertijd gewoon.

Ontdekking 3: 'Het regent, het regent, de pannekens van het dak' is meer dan alleen maar een muzikaal meesterwerk. Hier in Zambia is het harde realiteit.

Blij met deze diepe inzichten, maar lichtjes vochtig door de plotse regen denk ik dat het tijd wordt om een schuilplaats te zoeken.

Het onweert in de bush...