Een klotedag

Ik heb zin om erover te schrijven, maar drie dagen later, als de eerste treurnis is vervlogen, weet ik helemaal niet meer hoe. Vergeef me dus als ik ga wauwelen, of onsamenhangend structuurloos ratel. Het is dat ik het nodig had.

De voorbodes op deze klotedag waren al ongunstig. Zwaluwen vlogen laag onder een ladder door, inktzwarte wolken golfden dreigend onze richting uit, mijn hoofd bonkte. Denk ik nu.

Een proloog der droge feiten:
Er wordt geld van de stichting gestolen.
Er zijn vier verdachten. Drie mannen die een pad herstelden, en Prince, alhoewel dat laatste door omstandigheden erg onwaarschijnlijk is.

Niet wetende wat er komen gaat, verlies ik dan al even de moed. Het geld is mijn verantwoordelijkheid, die ik op dat moment niet nakom. Mijn grenzeloze vertrouwen, dat een gigantische deuk krijgt. Mijn liefde voor de Zambianen, die enkele uren lang zo onwaarschijnlijk onterecht lijkt.

Een gekrenkt eergevoel zorgt voor oogkleppen, oogkleppen maken u een stormram en een stormram vergeet altijd dat hij ook om de muur heen kan lopen, in plaats van er los door te breken.
Ik ijl dus naar de Mpongwe-Police, vier dagen lang. Vier dagen waarin ik heel vaak respectvol zwijg, luister naar geruzie binnen het korps en getuige ben van de meest eerbare man van Zambia die blootsvoets en met flarden van een shirt 20.000 Kwacha komt terugbrengen die hij zonet op straat gevonden heeft.
Allemaal met maar één doel voor ogen: gerechtigheid! Zoete bevredigende gerechtigheid.

Maar als na vier dagen de politie eindelijk in werking treedt en naast de drie padjesmakers ook Prince en zelfs Holmes in de boeien slaat, begint deze stormram in te zien dat hij misschien toch een omweg had kunnen maken, een ladder had kunnen gebruiken, of gewoon de deur had kunnen open doen. Hij wordt genadeloos geconfronteerd met zijn kleine hartje en de woorden van mister Kalima dat dit in Zambia de normale gang van zaken is, en dat bij diefstal nu eenmaal altijd eerst de wachten worden verdacht, doen dat hartje alleen maar meer verschrompelen.

Ik probeer alles binnen zijn perspectief te zien, diefstal gebeurt nu eenmaal overal, en zeker in landen waar mensen moeite hebben om te overleven en geconfronteerd worden met iemand die met hun dubbele jaarloon op zak loopt, maar ik heb alleen maar oog voor Violet, die huilend staat te kuisen, omdat ze denkt dat zij morgen opgesloten zal worden, of voor de vrouw van Holmes, die naar het guesthouse is gekomen om wezenloos voor zich uit te staren, of voor de vader van Prince, die start met smeken, maar uit ouderlijke onmacht al snel in dreigen vervalt. Ik zie alleen maar Holmes en Prince, opgesloten in een vochtige cel, zonder voedsel of water, afgetuigd tijdens ondervragingen, want zo gaat het nu eenmaal, met het vooruitzicht op nog een week meer van hetzelfde.

Vijf mensen, vier onschuldigen en een wanhoopsinbreker, zijn aan mensonterende omstandigheden blootgesteld door stormende Simon.
Stomme Simon.
Ik breek.

Epiloogje:
Op het moment dat ik dit schrijf staan Holmes en Prince in de tuin te keuvelen. Waar de drie padjesmakers zijn weet ik niet.
Eén dag na hun opsluiting ben ik bij de politie gaan pleiten om mijn twee kanjers voorwaardelijk vrij te laten. Vier dagen later is hetzelfde met de drie anderen gebeurd.
Ik zal nooit zeker weten wie de schuldige is geweest, maar op dit moment is de stroom uit, gaat de zon onder, en ben ik omsingeld door een leger rochelende kikkers.

En het is weer mooi.